Een kabbelend keekje op de week vanuit de kas.

Er zijn van die dagen waarop alles gewoon lekker loopt. Waarop er geen hoogte- of dieptepunten zijn en waar alles gewoon voortkabbelt. Waarop het fijn toeven is, en een ieder lekker in zijn of haar vel lijkt te zitten. Zo ook deze week:

De jonge meloenen zijn opgebonden. Of is het aangebonden? De meningen zijn verdeeld. Iemand de broek opbinden betekent zoiets als iemand berispen, dus laten wij het voor het gemak bij aanbinden houden. Klinkt wat gezelliger en voorkomt dat we alsnog in een dieptepuntje zouden belanden en dat willen we natuurlijk niet. Maargoed, die meloenen dus. Tijdens de groei van de meloen, die een echte klimgeit is, moet de plant regelmatig ingedraaid worden. Hiermee komt Meloentje in de touwen te hangen en wordt voorkomen dat ie een echt onderkruipsel wordt en we ‘m alsnog zouden moeten opbinden, oftewel berispen. Over een paar weekjes kunnen we de eerste weer verwachten. We zien het met lichte opbinding, uhm…opwinding tegemoet.

Voor onze wortelen hebben we helaas wat geestelijke zorg moeten inroepen. Ze zitten namelijk behoorlijk met zichzelf in de knoop, getuige de foto. Misschien is de Coronatijd ook hen niet in de kouwe wortelkleren gaan zitten. Onze huistherapeut Koos heeft zich over de worteltjes ontfermd en ze in een innige groepsknuffel in een kistje gelegd. Het lijkt een beetje leedvermaak maar het levert wel een leuk plaatje op. We kunnen het misvormde groente noemen of buitenbeentjes maar daar voelen die arme worteltjes zich uiteraard niet heel veel beter door. We houden het op een knipoog van de natuur, een wonder, een stukje eigenzinnigheid. Wat het ons in elk geval leert is om  nog meer aandacht te hebben voor het bewerken en voeden van de grond. Maak je overigens maar geen zorgen over een stukje nazorg; deze knipoogjes van de natuur zijn nog prima te eten en dat is uiteindelijk hun bestemming.

De paprikaatjes kregen een warm bad, letterlijk en figuurlijk. Een heerlijk warm doch verfrissend regentje doet hen goed tijdens het groeiproces. Je ziet ze zich bijna wentelen in dat welkome broesje. Dat ze vervolgens hun eigen badwater opdrinken is dan wel weer een dingetje maar ze krijgen er klaarblijkelijk niets van, sterker nog ze hebben het keihard nodig bij de temperatuur die toch wel weer oploopt in de Buurtkas. Een rood blosje van schaamte valt ook (nog) niet te bespeuren dus het valt allemaal wel mee.

Vrijwilligers Petra, Henry en Vincent, tenslotte, waren flink in de bonen, de snijbonen welteverstaan. Ze zijn alle drie wellicht nog een onbeschreven blad, maar die plukten ze wel. Bladplukken dus. Door het blad van deze rare snijboon te plukken wordt o.a. de stengeldichtheid verminderd wat weer een hoop zoekwerk scheelt bij de oogst. Of de bladeren zich nou in hogere sferen begeven of laag bij de grond,  je ziet dat de vrijwilligers er plezier in hebben. En daar gaat het om!

Tot het volgende kijkje in de kas!