Wie wel eens in de Boeregoed kas komt kijken, heeft ze vast wel eens gezien: gele, kleverige strips die onder de goten hangen.
Bedoeld om een beeld te vormen van alle veldslagen die worden uitgevochten in de kas. Een soort score bord dus.

Bijna iedere dag bestudeert onze vrijwilliger Gert tijdens het groeiseizoen welke beestjes tegen de vangplaten zijn gevlogen en hoeveel er dan van ieder op zitten. Dan weten we welke partijen er aan het knokken zijn om te overleven.

En omdat die beestjes amper met het blote oog te zien zijn, wordt daarvoor een loep gebruikt die tienmaal vergroot.

En dan lijkt een bladluis best een onschuldig beestje te zijn. Totdat er plotseling geen tientallen, of duizendtallen, maar honderdduizenden trek in paprika of bonen hebben. Dat gaat de plant niet overleven als er niet wordt ingegrepen en dat betekent: geen paprika’s of bonen oogsten!
Dan is er de vangplaat waarop terug te vinden is of er al voldoende vijanden de strijd op leven en dood zijn aangegaan.

Als eerste denk je misschien nu aan kapoentjes. Die kunnen ieder wel zo’n 100 luizen per dag aan. Maar ja…. er komen niet voldoende lieveheersbeestjes (zo lief zijn ze dus ook niet!) de kas invliegen. En daarom zetten we dan gekweekte vijanden in: sluipwespen geheten. Die sluipwespen worden gesponsord  door Bio Koppert, en zitten met zo’n 5000 stuks in een flesje. Dus hoppa: zo wordt de aanval ingezet. En dat gebeurt sluipend en sneaky: de dames sluipwesp zetten hun eitjes af in de bladluis, de wespenlarven eten de bladluis van binnenuit op en dan worden na een dag of veertien weer nieuwe sluipwespjes geboren. En je begrijpt het zeker al: die willen binnen no time ook weer eitjes leggen in bladluizen, kortom: met een beetje geluk en de goede temperaturen gaan de bladluizen het loodje leggen en wordt de paprika en de boon gered.

De veldslag is gewonnen door de natuurlijke vijand. En dat willen we bij Boeregoed natuurlijk, want we zijn partijdig.
Spannend hoor, zo’n vangplaat. Iedere week weer nieuwe veldslagen. Ook van trips, roofmijten en een heel klussie beestjes meer.
Maar nu wordt het rustig, een soort wapenstilstand. Omdat de vijanden niet van kou en donker houden en pas weer volgend voorjaar de strijd gaan aanvangen.